سخن رنگ
بدیهی است نظرات مطرح شده در این یادداشت، الزاما نظر «رنگ» نبوده و «رنگ» مطالب مختلف را برای هرچه بهتر شدن فضای نقد و بررسی تحولات گرافیک ایران منتشر می‌کند.
لازم به ذکر است که «رنگ» از انتشار جوابیه و نوشتار از سوی مخاطبان و صاحب‌نظران، در جهت حفظ این فضای مطلوب استقبال می‌کند.
سال‌هاست شاهد برگزاری جشنواره‌های متعدد با موضوعات و رویکردهای مختلفی در کشور بوده‌ایم که تعداد آنها روز‌افزون و البته کیفیت آنها همواره در سرازیری قرار داشته. جشنواره‌هایی که چه از حیث کیفیت انتخاب و نمایش آثار و چه از نظر نحوه‌ی مدیریت و برگزاری، گرافیک ایران را به سویی سوق می‌دهدند که بسیاری از هنرمندان به‌نام کشور را به انتقاد از این امر واداشته.
فاصله فاحش کیفی میان نمایشگاه‌های خارجی و رویدادهای هنری داخل کشور، هنرمندان را به این نتیجه رسانده که فعالیت در خارج از مرز‌ها را منطقی‌تر بدانند و همین امر دلیلی دیگر بر کاهش کیفیت آثار نمایشگاه‌های داخلی شده است. در این میان جشنواره‌های انگشت‌شماری که برگزار‌کنندگانی هم‌جنس هنر داشتند کور سوی امیدی بودند برای تحقق آلام قشری که همیشه نگاه ابزاری به آنها شده. اما «وای به روزی که بگندد نمک».جشنواره‌ی سرو نقره‌ای رویدادی است که نام انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران را یدک می‌کشد و حداقل انتظار می‌رفت در چنین جشنواره‌ای اگر به سبب فقدان سفارش‌دهنده‌ی آگاه و حرفه‌ای کیفیت آثار چنگی به‌دل نزند اما اتفاقات عجیب و غریب و تصمیمات غیر‌حرفه ای خلق‌الساعه نیز در جشنواره رخ ندهد.
بدیهی است آثاری که از طرف هنرمندان به دبیرخانه‌ی جشنواره ارسال می‌گردند دارای اصالت بوده و تحریف در آنها از سوی برگزار‌کننده امری غیر‌حرفه‌ای و خارج از مقررات است. از سویی دیگر اسناد گرافیکی یا به عنوان اثری مستقل ارائه شده و یا به صورت یک مجوعه سریالی ارائه می‌گردند که در هر دو حالت به عنوان یک اثر تلقی می‌گردند.
«زبان سرخ» مجموعه آثاری بودند که در قالب فتوآرت و در ۶ فریم طراحی شده بودند که حاصل سال‌ها تلاش اینجانب و محمد گلسرخی بود. از ویژگی‌های آثار سریالی تواتر و تاثیر‌گذاری مضاعف بر مخاطب است. به گونه‌ای که تمام آثار قسمتی از پیکره‌ی یک پیام هستند. لیکن بعد از انتخاب مجموعه در بخش سرو آزاد و برگزاری نمایشگاه شاهد سانسور در مجموعه و حذف ۴ اثر از مجموعه‌ی شش قسمتی بودیم که در نوع خود بی‌سابقه است. این تصمیم در حالی رخ داده که دبیرخانه بر پذیرفته‌شدن اثر اذعان داشته. پس در صورت راهیابی مجموعه به نمایشگاه، اثر به طور کامل باید به نمایش در‌بیاید و یا در صورت عدم صلاحدید هیات داوران؛ آثار باید از نمایشگاه حذف گردند. این نوع برخورد محافظه‌کارانه از سوی نهادی که خود را حامی هنر و هنرمند می‌داند دور از رفتار حرفه‌ای و ناعادلانه است.
حال سؤال من از برگزار‌کنندگان محترم جشنواره این است که حذف مجموعه از نمایشگاه نسبت به نمایش دو فریم، آن هم در ابعاد A4 بهتر نبود؟
سید‌محمد‌علی عدنانی8آبان 1394