پریسا قادری

چند نکته از یک طراح جوان، که در عصر دیجیتال و کامپیوتر زندگی میکند، درباره مقاله پوسترزدگی آقای ابراهیم حقیقی:  

نکته اول راجع به انتقاد شدید ایشان در مورد استفاده از کامپیوتر و دیجیتالی شدن پوستر هاست که از آن به عنوان یک عیب یاد شده است. آیا این عقلانیست که انسانی که در عصر تکنولوژی و کامپیوتر زندگی میکند، برای خلق یا تکثیر پوستر خود به سراغ روشهای پرهزینه و سخت و بعضا منسوخ گذشته برودتا اثری ماندگار خلق کند؟ آیا اسکنرها و دوربینهای دیجیتال که همه و همه در جهت تسریع و افزایش کیفیت کار اختراع شده اند، تماما در جهت بی هویت کردن آثار بکارمیروند؟ آیا خود آقای حقیقی از این تکنولوژی ها و امکانات رفاهی در دسترس طراحان بی نصیبند؟ و مگر نه اینکه استادان و پیشگامان هر فن و رشته ای باید از نظر تکنیکی و اطلاعاتی به روز و همگام با جریانات روز باشند؟ آیا لزوما هر چیز قدیمی  با هویت و اصیل است؟ امروزه می بینیم بعضی اساتید تنها تکنیکی که در آن متبحر هستند را سالها و سالها تکرارمیکنند و بر دیوار نمایشگاه های مختلف می آویزند و در مخاطب این سوال راایجاد می کنند که در این همه سال آیا رشد و پیشرفت و دل مشغولی و امتحان هزاران روش و تکنیک دیگراتفاق نیفتاده است؟ و هنرمند بدون حرکت و رشد آیا معنی میدهد؟ و جایی برای الگو پذیری باقی میگذارد؟

نکته دوم در مورد اشاره ایشان به پوسترهای تک واحدی و ایراد به فراخوانهای متعدد است. اگر ایشان و اساتید همانند ایشان واقعا مخالف برگزاری چنین نمایشگاه ها و فراخوان هایی هستند، چگونه میشود که داوری ودبیری و ریاست و... اینگونه نمایشگاه ها و مسابقات را بر عهده میگیرند؟ در اکثرفراخوان های یاد شده اسامی آشنای ایشان و اساتید هم پایه ایشان دیده میشود که داوری یا ریاست یا دبیری فلان نمایشگاه و فراخوان را برعهده دارند. و اگر واقعا اینگونه مسابقات را مردود می شمارند، چگونه داوری آن را با افتخار تقبل میکنند؟

نکته دیگر در مورد شرکت نسل جوان و همسن و سالان من در این فراخوان هاست که به نظرم هر هنرمندی که الآن به گونه ای مطرح هست، روزی از جایی شبیه این شروع کرده است و به هر دری زده است تا اثری از خود به یادگار بگذارد ومهم شروع این راه است.

نکته دیگر و شاید ایرادی دیگر در مورد پوسترهای تک واحدی که به نسل جوان اشاره دارد این است که بسیاری از آثار بزرگان ما در عرصه گرافیک هیچ گاه پا از نمایشگاه و جوایز جهانی فراتر نگذاشته و به زندگی و شهر ما زینت نبخشیده است. اینجا بر خلاف لهستان که پوستری که جایزه میگیرد در سطح شهر و حتی در خانه های مردم دیده میشود ، هیچ پوستری که بسیار ستایش شده باشد به دیوارهای شهر ما آویخته نمی شود و اینگونه است که چشم مردم ما بادیدن آثار خوب بیگانه است و به سلیقه مردم ما بی احترامی می شود. آیا به جای حذف این فراخوان ها و پوسترهای تک واحدی بهتر نیست از برگزیدگان همین نمایشگاه ها برای پروژه های فرهنگی دعوت شود تا این روند از انحصار عده ای خاص بیرون آید؟