پوسترهای سی‌و‌ششمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر رونمایی شدند.
این مجموعه پوسترها که اثر «سیامک فیلی‌زاده» هستند تا کنون واکنش‌های مختلفی را نیز برانگیحته‌اند.
در تازه‌ترین واکنش قباد شیوا در گفتگو با خبر آنلاین چنین گفته است:
«سادگی که یکی از اصول کار هنری است، یک بحث است و شخصیتِ کار یا همان دیزاین پرسونالیتیِ کار، یک بحث دیگر. این ایموجی‌ها ابدا شخصیت تئاتری ندارند. روز گذشته فیلی‌زاده تصویر این شش پوستر را برای من فرستاد و امروز هم تماس گرفت و همین‌ها را به خودش هم گفتم.»
او ادامه داد: «تئاتر هنری اکسپوز است و با خون و پوست هنرپیشه پیوند دارد اما این پوسترها نشانی از شکوه این هنر Art ندارند و چیزی مانند بازی‌های کامپیوتری را نشان می‌دهند.»
شیوا در پایان گفت: «به نظرم این پوسترها برای تبلیغ آتاری بسیار مناسب‌اند و می‌تواند برای بازی‌های کامپیوتری مورد استفاده قرار بگیرند.»
همچنین «ساعد مشکلی» نیز در دفاع از این پوسترها در یادداشتی که در همین رسانه منتشر شده است اینچنین گفته:
يك دليل حواشي پوستر جشنواره‌هاي فجر در سال‌هاي پيش بي‌عرضگي مديران بوده است؛ وقتي به طراح غيرحرفه‌اي كار سفارش مي‌دهند حاشيه ساخته مي‌شود؛ ديگر هر پوستري كه طراحي شود چند نفر رد و چند نفر تأييدش مي‌كنند. اين شكل و شيوه خوبي نيست؛ هيچ جاي دنيا چنين اتفاقي نمي‌افتد، حتي اگر پوستر جشنواره كن اگر بد باشد كسي غوغا به‌پا نمي‌كند، هر جشنواره‌اي مسئولاني دارد كه به يك طراح حرفه‌اي كار سفارش مي‌دهند و آن طرح انجام مي‌شود. پوستر آنقدر وارد حاشيه شده است كه مسأله اصلي آن فراموش شده است؛اينكه اصلا چرا پوستر در يك محفل رونمايي مي‌شود؟ پوستر بايد به ديوار نصب شود. محفلي و منقلي شدن گرافيك و ديزاين اين مسائل را در پي دارد. كجاي دنيا قبل از آنكه پوستر در شهر پخش شود درباره‌اش نقد مي‌نويسند؟ اما اگر يك پوستر بنجل در سطح شهر بيايد آن‌وقت خبرنگار و منتقد تجسمي در حيطه گرافيك و ديزاين بايد آن را نقد كند. مگر مي شود كتابي را قبل از چاپ نقد كرد؟ گرافيك نيز همين است، زماني ارزش دارد كه بين مردم پخش شود. شايد منتقدان پوستر را نپسندند اما مردم از آن استقبال كنند، آن‌وقت است كه طراح موفق عمل كرده و بايد او را قاب گرفت. اما متأسفانه در ايران فرصتي داده نمي‌شود تا مردم پوسترها را ببينند. ما اينها را براي مردم طراحي مي‌كنيم تا تشويق شوند به جشنواره بيايند ولي وقتي نمي‌بينند چه توقعي از پوستر مي‌توان داشت؟ مگر مردم پوستر را ديده اند كه دنبال نشانه‌اي از تئاتر براي مخاطب مي‌گرديم؟ اينها را بايد مردم تشخيص دهند نه ما. مگر چند پوستر به مردم نشان داده‌ايم كه بتوانند خوب و بد را تمييز دهند؟
واقعيت اين است كه شهرداري در اين زمينه ضعيف عمل مي‌كند و مكان‌هايي براي پوسترها در نظر نمي‌گيرد به همين خاطر پوستر را مثل جنس لوكس رونمايي مي‌كنند. پوستر بايد بيايد در سطح شهر و مردم درباره‌اش اظهار نظر كنند. اين از مشكلات و مصائب ماست؛ ده سال است جان مي‌كَنيم تا شايد شهرداري مكاني را تعبيه كند اما از سوي شهرداري هيچ اقدامي صورت نگرفته است. تمام بودجه و درآمد خرج موارد غيرضروري و بيهوده مي‌شود؛ شهرداري به وظايفش عمل نمي‌كند. دوره آقاي قاليباف شهرداري فقط پل ساخت. زندگي شهري كه فقط پل نيست؛ به ديزاين هيچتوجه نشد و حالا يك شهر بي‌ريخت داريم. خود شهرداري سالانه چند جشنواره پوستر برگزار مي‌كند اما هيچكدام در سطح شهر نيستند. چهار علَم و داربست زده‌اند كه جاي پوستر نيست. رونميي پوستر براي خبرنگاران عدم درك مسئولان را از مقوله ديزاين نشان مي‌دهد؛ حتي دبير جشنواره هم حق رونمايي پوستر ندارد.
ديزاين بايد با مردم سروكار داشته باشد. تمام پوسترهاي ما دارند در پستوها نمايش داده مي‌شوند و حاصلش و حواشي‌اش كمكي به فرهنگ و هنر نمي‌كند و تنها گريبان‌گير گرافيك مي‌شود. امروز سيامك فيلي‌زاده را در سيبل مي‌گذاريم و فردا ساعد مشكي را. در حالي‌كه سابقه فيلي‌زاده صحه‌اي بر حرفه‌اي بودن و موفقيت اوست.
جشنواره فجر هم چوب جناح‌هاي سياسي را مي‌خورد و مثل همان‌ها به بيراهه رفته است. چرا كسي پوستر ديگر جشنواره‌ها را نقد نمي‌كند؟ آثار ديزاين را نبايد مثل اثر هنري ديد، ديزاين ربطي به تئاتر و هنر تجسمي ندارد. ماهيت ديزاين زير سؤال رفته است. ديزاين در زندگي جريان دارد، نه در خفا و نمايشگاه.