مجله رنگ | مجله الکترونیکی طراحان گرافیک ایران

کدام مهم‌تر است؟ دوسالانه یا گرافیک؛ یادداشتی از فرشاد رستمی

سخن رنگ
بدیهی است نظرات مطرح شده در این یادداشت، الزامن نظر "رنگ" نبوده و "رنگ" مطالب مختلف را برای هرچه بهتر شدن فضای نقد و بررسی تحولات گرافیک ایران منتشر می نماید.
لازم به ذکر است که "رنگ" ازانتشار جوابیه و نوشتار از سوی مخاطبان و صاحبنظران، در جهت حفظ این فضای مطلوب استقبال میکند .

مجله الکترونیکی "رنگ"

اعضای انجمن در سال 2000/ منبع: وبسایت انجمن طراحان گرافیک

مهم‌ترین وظیفه‌ای که در اساسنامه انجمن طراحان گرافیک ایران برای این انجمن در نظرگرفته شده، ارتقای کمی و تعالی کیفی گرافیک ایران است. از سوی دیگر در این سال‌ها شاهد تلاش‌های بسیار انجمن برای برگزاری دوسالانه بودیم و بخش عمده‌ای از فعالیت هیات مدیره به این مساله اختصاص داشت. پرسش اینجاست که برگزاری این دوسالانه تا چه حد در مسیر تحقق هدف یادشده پیش رفته است؟ دوسالانه آن‌چنان بار این مسئولیت سنگین را به بار می‌کشد که تمام هم و غم هیات مدیره انجمن را مصروف خود کند و چنین حرف و حدیث‌های بی پایان و اظهار نظرهای تند و عجولانه‌ای را در پی داشته باشد؟
بعید به نظر می‌رسد پاسخ مثبت باشد، اما هرچه باشد نمی‌تواند نوع گفت‌وگوها و اظهار نظرهای اهالی گرافیک طی هفته‌های اخیر و موضع‌گیری‌های مطرح شده در مطبوعات و رسانه‌ها را که اغلب همراه با طعنه و افترا بود و گاه مرزهای توهین را هم درنوردید، توجیه کند.
فکر می‌کنم پیش از آن‌که بخواهیم به دنبال متهم و مقصر بگردیم، قضاوت کنیم یا گروه، شخص یا جناج خاصی از متعلقان جمعیت نه چندان پرشمار گرافیک ایران را محق بدانیم، باید به مسایلی مهم‌تر نگاه کنیم؛ این‌که برگزاری دوسالانه در حیطه وظایف چه کسی است، در مقابل این پرسش که چرا هویت و اعتبار انجمن با دوسالانه گره خورده است، رنگ می‌بازد. چرا کار انجمنی با وظایف خطیر صنفی باید به جایی برسد که به زعم گروهی از دست‌اندرکاران، خط خوردن نامش از فهرست برگزار کنندگان دوسالانه یا شرکت اعضای انجمن در دوسالانه، سبب تضعیف آن شود؟ و دوسالانه پوستر برای هیات اجرایی آن حکمی حیاتی داشته باشد؟ شاید بتوان پاسخ را در جایی یافت که اهداف انجمن در سایه انجام کارهای بزرگ رنگ باخت و اهداف ثانویه اولویت پیدا کرد.
بیایید برای چند لحظه هم که شده، حواشی را کنار بگذاریم و با خودمان رو راست باشیم؛ شکی نیست که دوسالانه‌های هشتم و نهم، گرافیک ایران را بیش از گذشته به دنیا معرفی کرد و طراح گرافیک‌های ما از رهگذر آن توانستند به موفقیت‌هایی در سطح گرافیک جشنواره‌ای دست یابند اما همه می‌دانیم اگر جشنواره‌های بین‌المللی مانند کن، برلین و یا دوسالانه‌های معتبر گرافیک اعتباری دارند، نه فقط به خاطر سطح کیفی‌شان که بیش از آن به مدد ثبات و استمرارشان است. در هیچ کشوری –این‌گونه که در کشور ما رایج است- هنر با سیاست گره نخورده است. در ایران، تمام رشته‌های هنری آغشته به دو دیدگاه و عملکرد است؛ دولتی-ایدئولوژیک و غیردولتی-خصوصی و به این ترتیب هر سال –اگر خیلی خوش‌بین باشیم، هر چهار سال یک بار- با تغییر مدیران، تمام تصمیم‌ها و برنامه‌ها معلق و معوق می‌ماند و همه چیز از نو نوشته می‌شود. در این میان جشنواره فیلم فجر خوشبخت‌ترین است که هر سال برگزار شده اما هر سال دریغ از سال قبل، با این اوصاف دوسالانه نوپای گرافیک و پوستر جای خود دارد. با این تفاسیر می‌توان حکم داد که این دوسالانه به اندازه دیگر دوسالانه‌های جهانی اعتبار دارد؟
معتقدم پاسخ همه این پرسش‌ها در یادداشت آقای مسعود سپهر مستتر است، یادداشتی که در نشریه الکترونیکی رنگ انتشار یافت و بیش از دیگر یادداشت‌ها و مصاحبه‌ها و اظهار نظرهای آتشین قابل تعمق است. در آخرین بخش مقاله ایشان پس از اشاره به نقش انجمن در شناساندن گرافیک ایران به جهان، می‌خوانیم: «انجمن طراحان گرافیک در دهمین دوسالانه جهانی توسط اداره کل کنار گذاشته شده است، این موضوع هرچند به طور مقطعی در کوتاه مدت شیرین به نظر نمی‌رسد، ولی نباید فراموش کنیم که برای انجمن صنفی طراحان گرافیک برگزاری دوسلانه‌های ملی و جهانی، نمایشگاه‌های داخلی و مسابقات، همگی وسایلی هستند برای رسیدن به هدفی که بسیار گفته و تکرار شده است؛ ارتقای کمی و تعالی کیفی گرافیک ایران. ارتقای کمی به معنای ترغیب و تشویق جامعه در استفاده بیشتر و گسترده‌تر از تخصص مفید طراحی گرافیک در تمام ارکان و شئونات اجتماعی و تعالی کیفی به معنای بهتر و خلاقه‌تر شدن آثار طراحی گرافیک ایران....»
آن‌چه امروز در جامعه شاهدیم نشان از این دارد که ارتقای کمی و تعالی کیفی گرافیک ایران جز در اندک مواردی، محقق نشده است و همچنان در شهری عاری از زیبایی‌های بصری زندگی می‌کنیم. به راستی ‌اگر انجمن رویکرد یاد شده را در صدر تمام برنامه‌هایش قرار دهد و تمام تلاش خود را برای جدایی از دولت به کار گیرد تا بتواند دوسالانه‌ای هرچند کوچک برگزار کند، دیگر این‌گونه مسایل با حاشیه‌های نفس‌گیر و فرسایشی‌اش آگراندیسمان نمی‌شود و‌ دوستی‌ها اینچنین خدشه نمی‌پذیرد.

فرشاد رستمی

زمان انتشار: ۲۱:۳۸ ۱۳۹۵/۹/۲۸

ارسال نظر

نام و نام خانوادگی

ایمیل

قوانین ارسال نظر

نظراتی که حاوی توهین باشند، منتشر نمی‌شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری کنید

متن

کدام مهم‌تر است؟ دوسالانه یا گرافیک؛ یادداشتی از فرشاد رستمی

ارسال نظر

درباره ما

پست های اتفاقی

کدام مهم‌تر است؟ دوسالانه یا گرافیک؛ یادداشتی از فرشاد رستمی

ارسال نظر

درباره ما

پست های اتفاقی

خبرنامه