مجله رنگ | مجله الکترونیکی طراحان گرافیک ایران

سرو نقره‌ای پایان یافت

عکس‌: نغمه مقصودلو

دوسالانه سرو نقره‌ای عصر پنج‌شنبه نهم آبان با سخنرانی استفان زاگمایستر طراح اتریشی در خانه هنرمندان ایران به کار خود پایان داد.
قبل از سخنرانی زاگمایستر مهدی سعیدی دبیره دو سالانه‌ی سرو نقره‌ای از کسانی که به این جشنواره نقد داشتند و نقدها را درگوشی به مسوولان جشنواره گفته‌اند تشکر کرد و قول داد که در سال‌های بعدی اشکالات جشنواره رفع شود.
او گفت که مسوولان برگزاری دوسالانه دوست داشتند که علاوه بر فرصت یک‌هفته‌ای برگزاری جشنواره وقت بیشتری داشتند تا آثار بر دیوار بمانند اما این امکان فراهم نشد.
سپس استفان زاگمایستر که مهمان سرشناس دوسالانه امسال بود به روی سن آمد تا درباره خوشحالی و خوشبختی سخن بگوید.
او گفت:« سه سال و نیم پیش فیلمی را درباره خوشحالی شروع کردیم برای این که در این محدوده تا حالا کار نکرده بودیم می‌خواستیم ببینیم که امکان‌اش هست همان‌طور که بدن‌مان را تمرین می‌دهیم ذهن‌مان را هم تمرین دهیم.»
زاگمایستر در ادامه از مسولان سالن خواست چراغ‌ها را روشن کنند و رو به حاضران پرسید، چه کسی خیلی ناراحت است؟ چه کسی حوصله‌اش سر رفته؟ چه کسی خوشحال است؟ چه کسی عاشق زندگی است؟ که حاضران در پاسخ به این سوال‌ها دست خود را بالا می‌برند.
او گفت:«آمار مختلفی درباره کشورهایی که خوشحال هستند وجود دارد، وضع‌ ایران از اتریش و آمریکایی‌ها بدتر است.»
این طراح یادآور شد:«صحبت از چه چیزهایی ما را غمگین می‌کند؛ چیزهای مختلفی مانند بی کاری، دوست نداشتن کار و نابرابری از جمله عوامل ناراحتی افراد هستند، اما جرم آن چیزی است که ما دوست داشتیم بیشتر درباره‌اش صحبت کنیم از این رو راجع به تحقیق استیون درباره خشونت در جوامع دو هزار سال اخیر بررسی‌هایی صورت گرفت که بر اساس آن در دو هزار اخیر آمار خشونت پایین آمده است. اگر مقایسه کنیم حتی با وجود جنگ جهانی آدم‌های کمتری کشته شدند.»
زاگمایستر بر این باور است که در جوامع اصلاحاتی صورت گرفته و اوضاع رو به بهبود است.
این طراح برای تهیه فیلم‌اش به نام «زندگی شاد» تحقیقات بسیاری انجام داده و با روان‌شناسان زیادی حرف زده است تا این‌که با نویسنده‌ای آشنا می‌شود که کتابی نیز در زمینه شادی داشت که او مشاور علمی‌ او در ساخت فیلم بوده است.
او ادامه داد:«بر اساس تاکید این نویسنده، اگر می‌خواهید ذهن‌تان خوب کار کند سه کار باید انجام دهید؛ مدیتیشن، شناخت درونی خوب از خود و اعتیاد نداشتن به مواد دارویی. من هر سه را امتحان کردم و ببنیم که آقای نویسنده درست می‌گوید یا نه.»
او اعتقاد دارد که انسان 25 سال اول زندگی یاد می‌گیرد، بعد 40 سال کار می‌کند و بعد از آن بازنشستگی و 15 سال آخر است و بعد می‌میرد. ایده‌ این است 5 سال از بازنشستگی را بگیریم و به سال‌های کار بدهیم. در مورد من، هفت سال کار کردم و یک سال گذاشتم برای بازنشستگی . این یک سال این طور نیست که کار نکنیم بلکه در این یک سال کارهایی که دوست داریم انجام می‌دهیم که لذت بخش است و اتفاقا آن کاری که می‌کنم به جامعه بر می‌گردد. وقتی بازنشسته شوم بازنشستگی‌ام بهتر است؛ زیرا آن تعلیم را در این سال‌ها داشته‌ام.
او با اشاره به تجربیات شخصی‌اش گفت:«استراحت دومی که کردم در جزیزه بالی بود، خانه‌ای اجاره کرده بودم 99 سگ اطراف خانه بود، اولین پروژه‌ای که آماده کردم از این سگ‌ها بود. آنجا شروع الهام گرفتن من بود و بعد شروع به ساختن لوازم خانه کردم. بعد از دو هفته، چهار هفته و شش هفته همه چیزهایی که در ذهن‌مان بود را اجرا کردیم.»

زاگمایستر افزود:«مشقی که پیدا کردم این بود که لحظات شاد درست کنم، با یک اسکوتر و ده آهنگ شاد در تلفن‌تان به جاده بزنید بدون این که هدف خاصی داشته باشید برانید آن‌وقت احساس می‌کنید که انرژی زیادی در بدن‌تان جریان می‌یابد و به شما خوش می‌گذرد.»
او با اشاره به پروژه‌هایی که در یک سال و نیم اخیر داشته آن‌ها پروژه‌هایی توصیف کرد که نه تنها در آن‌ها به او خوش می‌گذشته بلکه از آن‌ها پول هم در آورده است.
این طراح با طرح این سوال که من به عنوان طراح می‌توانم خوشحال‌تر باشم گفت:«جواب‌اش این است که باید کارهایی بکنم که دوست دارم، برای همین باید ببینم که چه کارهایی را دوست دارم انجام دهم، برای خودم لیست تهیه کردم اولی‌اش این است که روی یک ایده کار کنم بدون تاریخ تحویل و فشار. دوم سفر به مکان‌های تازه بود؛ کاری که الان دارم می‌کنم و این سفرها باعث شد که با آدم‌های تازه آشنا شوم و سفارش‌های تازه بگیرم.»
او گفت که علاقه دارد بین کارهای تجاری و کارهایی که برای خودم انجام می‌دهم به هر دو این‌ها برسد چرا که معمولا این دو روی هم تاثیر می‌گذارند.
زاگمایستر به طراحان پیشنهاد کرد که از ابزارهای مختلف را استفاده کنند و مدام پشت کامپیتوتر ننشینند.
او یادآور شد: «از پروژه‌هایی که نصف‌اش را می‌دانم و نصف دیگر آن را نمی‌دانم لذت می‌برم، اگر همه چیز را درباره پروژه‌ای بدانم دیگر لذتی برایم ندارد.»
این هنرمند با اشاره مخاطبان کارهایش تاکید کرد که بازخورد کسانی که برایشان کار می‌کنیم برایم بسیار جذاب است.

در ادامه این جلسه بخش‌هایی از فیلم «شادی زندگی» نمایش داده شد و بعد از آن زاگمایستر به سوال‌های حاضران پاسخ داد.
او درباره سوال یکی از حاضران درباره این‌که آیا با تکنولوژی ضدیت دارد یا نه متذکر شد: «معمولا ساعت‌های طولانی می‌نشینید و با ساختارهای مختلف کار می‌کنید، بعد از آن ساعت‌ها بهتر است که بلند شوید و ابزار دیگر هم را هم امتحان کنید. من هیچ ضدیتی با تکنولوژی ندارم و هر کاری که با دست بکنیم با تکنولوژی‌ تکمیل می‌شود، ولی بد نیست که آدم تجربه کند.»
زاگمایستر در پاسخ به این پرسش که خود را بیشتر طراح می‌داند یا هنرمند گفت: «من طراح هستم، مدرسه دیزاین رفته‌ام و تجربه‌ام هم در این زمینه بوده و کارم هم ارتباط مستقیم با دیزاین دارد. تفاوت اصلی‌اش این است که دیزاین باید چیزی باشد که کاربرد دارد، ولی فاین آرت تجربه کاربردی ندارد. همین طور که جلوتر می‌روم کارم به این سمت حرکت می‌کند که به بخش زیبایی‌شناسی و هنری بیشتر توجه می‌کنم. در واقع هرقدر سنم بیشتر می‌شود کارهایی که جنبه کاربردی برایم ندارند جذاب‌تر می‌شوند، الان بیشتر از راه رفتن در پارک لذت می‌برم تا رانندگی.»
او همچنین درباره این پرسش که آیا هنر جنون خلاقه است گفت: «در دنیای دیزاین و کار خلاقه که می‌کنیم همه فکر می‌کنند یا باید خل باشیم یا دپرس و من مخالف هر دوی این‌ها هستیم. این ماجرا از ونگوگ در می‌آید، در حالی که ونگوگ وقتی دپرس بود چیزی خلق نکرد. تجربه شخصی من این است که وقتی حالم خوب است آثار بهتری خلق می‌کنم.»
زاگمایستر درباره کارها و همچنین روند خلق یک اثر توضیح داد: «وقتی کارم شروع کردم تصمیم گرفتم که کوچک بمانم و این خاصیت‌اش این بود که بتوانم مشتری‌هایم را انتخاب کنم، ولی به مرور که شناخته‌تر شدم مشتری‌هایمان زیاد شد ولی چون مجموعه‌مان را بزرگ نکردیم مجبور شدیم که از میان مشتری‌ها بعضی‌ها را انتخاب کنیم.»
در پایان این مراسم هیات مدیره انجمن طراحان گرافیک به روی سن آمدند و از دست‌اندرکاران برگزاری دوسالانه سرو نقر‌ه‌ای تقدیر کردند.
سومین دوسالانه سرو نقره‌ای سوم آبان ماه در خانه‌ هنرمندان افتتاح شد و با این مراسم در نهم آبان ماه در خانه هنرمندان ایران خاتمه یافت.