وی همچنین عنوان کرد: بینال گرافیک که در بسیاری موارد بین‌المللی بود، آبرومندانه بود، مشکلات آن با مدیریت مرتضی ممیز برطرف می‌شد. با درگذشت ممیز، دوره‌ی تشتت مدیریتی در زمینه‌ی برپایی بینال گرافیک، ایجاد شده است و جای خالی او بسیار حس می‌شود. این امر دوره‌ی گذر است و تا حدود زیادی سامان پیدا خواهد کرد. منتها چون یک بینال بین‌المللی است ضابطه‌ی خود را دارد. با اوصاف و احوال پیش آمده، فکر نمی‌کنم در آتیه‌ی نزدیک برگزار شود؛ هر چند امیدوارم که بشود!

آغداشلو تاکید کرد: دوسالانه‌ی پوستر تهران، آبرو و حیثیت گرافیک معاصر ایران است و اختلافات درون گروهی نباید باعث شود این بینال بین‌المللی مورد تردید قرار بگیرد.

به اعتقاد او اینکه دولت اساسا سرپرستی این بینال‌ها را برعهده گرفته به سیاست‌گذاری فرهنگی دولت جدید برمی‌گردد و شکل برپایی دوسالانه‌ها در عمل تفاوت چندانی با شکل برگزاری با آنچه در گذشته صورت می‌گرفت، ندارد. پیشتر انجمن‌های صنفی برنامه‌ریزی کرده و کارهای اجرایی را برعهده می‌گرفتند و دولت حمایت مالی و معنوی می‌کرد؛ این امر هنوز ممکن است. اکنون ضروری است به آینده موکول کرد و دید در نتیجه آن، چه تغییری به‌وجود می‌آید.

آغداشلو با تاکید براین‌که که ضروری است هنرمندان و انجمن‌های صنفی به‌آرامی استقلال مالی خود را احزار کرده و تحمیلی بر بودجه‌ی دولت نشوند، اذعان داشت: در عمل حتا انجمن صنفی گرافیک که اعضای زیادی دارد و از نظر بودجه هم در مضیقه نیست، هنوز به این خودکفایی نرسیده است؛ انجمن‌های صنفی در عمل باید بتوانند برنامه‌های نمایشگاه‌های مختلف صنفی و یا شرکت در نمایشگاه‌های بین‌المللی یا دعوت برای‌ نمایشگاه‌های مختلف را برعهده بگیرند.

وی افزود: دولت گذشته و فعلی و مجموعه‌ی مراعات‌ها، بخشی از عرف این کارها بوده است. پیش از این بوده و از این پس نیز شاید با دقت نظر بیشتری انجام شود.

او درباره‌ی اظهارات معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مبنی بر حمایت انجمن‌ها از دولت عنوان کرد:‌ درست نمی‌فهمم که انجمن‌ها چگونه می‌توانند از دولت حمایت کنند. کار انجمن‌ها این است که نمایشگاه‌هایی را در حوزه‌ی صنفی خود برگزار کنند، اما برنامه‌های کلان فرهنگی را دولت با برنامه‌ریزی‌های خود انجام می‌دهد. بنابراین در حوزه‌ی عملکردی انجمن‌ها نیست که در آن زمینه حمایتی بتوانند بکنند یا نکنند. اما این که تجربه سابقا چگونه صورت گرفته و الان چه تغییری خواهد کرد به تعریف اولیه‌ی دولت برمی‌گردد. وقتی تمامی بودجه را دولت تامین می‌کند، تنها برگزاری با شرایط دولت و آبرومند می‌ماند که چه به‌وسیله‌ی‌ انجمن‌های صنفی چه به‌وسیله دولت انجام شود، بازگوکننده‌ی آن چیزی است که در هنر معاصر ما در حال شکل‌گیری است.

او اضافه کرد: ممکن است نسبت به گذشته، تفاوت سلیقه‌یی پیش‌آید یا نوع انتخاب‌ها فرق کند، اما به‌هر حال بازگوکننده‌ی موقعیت فرهنگی معاصر ما خواهد بود.

آغداشلو گفت: برگزاری دوسالانه‌ها با تفاوت دبیران و توجه به دستورات مدیران دولتی همراه است، مضاف بر اینکه معاون هنری ارشاد تجربه‌ی بینال‌های گذشته را در این زمینه دارد. امیدوار هستم که از نظر نحوه و کیفیت برپایی بینال تفاوت چشم‌گیری به‌وجود نیاید.

وی دراین‌باره که کیفیت امروزه‌ی جشنواره‌هایی چون تئاتر و موسیقی را برای آینده دوسالانه‌های تجسمی دولتی می‌توان متصور بود، توضیح داد: در هر جشنواره‌ای هنرمندان با سلیقه یا دید خود می‌توانند شرکت کنند. در بینال‌های گذشته نه به‌دلایل سیاسی بلکه دلایل بسیار شخصی، خیلی از هنرمندان شرکت نمی‌کردند. این مساله به آزادی انتخاب هنرمند بازمی‌گردد که اساسا مایل است کارش را در یک جشنواره به‌نمایش درآورد یا خیر.

این هنرمند نقاش افزود: هنرمندان به‌علت دولتی بودن در جشنواره‌ای شرکت بکنند یا نکنند، گزینه‌ی شخصی آنهاست؛ اما ضروری است توجه داشت که وقتی دولت بودجه آنها را تامین می‌کند، فی‌نفسه دولتی خواهند بود.

او با یادآوری اینکه هنرمندان هنرهای تجسمی گروه‌های به‌ظاهر پراکنده‌ای باشند و هرکدام جدا از هم کار می‌کنند و به‌نظر منزوی می‌آیند، اما هنرهای تجسمی معاصر ایران در اندازه‌ی تحسین‌آمیزی مطرح است.

این منتقد هنری به‌تکرار عنوان کرد، شرکت کردن یا نکردن، نمایشگاه گذاشتن یا نگذاشتن، حضور یا عدم حضور در بینال‌ها کاملا یک امر و موضع شخصی هنرمندان است و در عین حال گفت: ممکن است موضع هنرمندی قبول نکردن سازمان یک بینال باشد. بدان معنا که اساسا قبول نکند که هیات داوری و انتخاب برای انتخاب آثارش صالح هستند، بنابراین کارش را شرکت نمی‌دهد. خیلی وقت‌ها پیش آمده و دیده‌ام که هنرمندانی نه داوران را قبول داشتند و نه انجمن‌هایی که به‌عنوان انجمن‌های کامل تام و تمام مورد قبول شرکت‌کنندگان بوده و دوسالانه‌ها را برگزار کردند؛ کاتالوگ این بینال‌ها گواه این ادعاست.

آغداشلو به ایسنا گفت: خود من به‌عنوان یک نقاش، 32 سال است که نمایشگاهی برگزار نکردم، شاید نوعی از خصوصی دانستن حوزه‌ی نقاشی باشد؛ من حتا در هیچ بینالی شرکت نکردم.

لینک به منبع